Eén van mijn favoriete dichters schreef een stukje over het woord ‘hersluitbaar’. Waar we het niet over eens zijn, is dat volgens hem ‘hersluitbaar’ betekent dat misschien iemand dat specifieke zakje al eens geopend heeft. Dat denk ik niet, dan zou het ‘hersloten’ moeten heten. Aaibaar betekent dat je iets of iemand kán aaien, maar het hoeft niet. Plooibaar: het zoú geplooid kunnen worden. Wendbaar: als je dat wíl, kun je ermee wenden. Natuurlijk zijn sluit-, aai-, plooi- en wendbaarheid in zekere mate getest. Maar niet persé op dat ene object.

Zo zijn er meer verwarrende woorden. Als kind was ik weken zoet met nadenken over hoe groeibriljanten dan groeiden. Pas na heel wat slapeloze nachten vroeg ik de vrouw van mijn vader hoe dat zat. Zij had in haar eerste huwelijk samen met haar man een juwelierszaak, dus verstand van zaken. ‘Oh, dat is heel eenvoudig: je gaat naar de juwelier en levert je groeibriljant in. Je legt dan geld bij en dan krijg je een grotere terug.’
Een groeibriljant is dus eigenlijk een spaarbriljant. Onttoverend, maar wel helder.

Problematischer wordt het bij het allersmerigste woord in de Nederlandse taal: smegma. Dat woord is op zichzelf al zo vies dat het erg genoeg is om het per ongeluk ergens tegen te komen. Maar wie verzint voor een überhippe retro koelkastlijn de naam ‘SMEG’?
En wie koopt er in vredesnaam een koelkast die sowieso al veel te duur is voor zijn praktisch nut, met een naam waardoor je de rest van de avond misselijk bent en helemaal niets uit die koelkast hoeft?

Ah wacht. Slim eigenlijk. Een koelkast die zichzelf terugverdient. En nog goed is voor de lijn ook.