.. ergens toen ik twaalf of dertien was, hoorde ik voor het eerst muziek van David Bowie. Ik weet niet meer wie mij er op wees. Het was 1980 of 1981, misschien hoorde ik ergens per ongeluk Ashes to Ashes. Kort daarna kwam Christiane F. uit, een film waar ik alleen maar heen ging omdat David Bowie er een gastrol in had.
De liefde ging nooit meer over. In de loop der jaren veranderde zijn muziek steeds opnieuw, zonder ooit wezenlijk anders te worden. Ik leerde hem kennen als puber en veranderde mee. Ik werd moeder, niet heel lang daarna alleenstaande moeder en wat er ook gebeurde: Bowie was erbij. Steeds weer leken zijn muziek en teksten precies aan te sluiten op waar ik mee worstelde, of waar ik gelukkig over was. Nouja, behalve ‘Let’s Dance’. Daar begreep ik niets van, tot een aantal jaar geleden (het uitstapje met de Tin Machine kon me ook niet echt bekoren, al kocht ik evengoed de cd’s). Alle andere albums waren telkens weer liefde op het eerste gehoor. Bij geen enkele andere artiest of band heb ik zo vaak een nieuw album voor het eerst beluisterd terwijl de tranen onophoudelijk over mijn wangen stroomden of de vlinders van mijn buik in mijn keel sprongen (of allebei tegelijk), als bij Bowie.
Toen hij stierf, ging er in mij ook iets stuk. Ik weet nog steeds niet precies wat, en ook niet hoe ik dat weer moet repareren, en besef dat het natuurlijk belachelijk is om zo afhankelijk te worden van iemand die je nooit gesproken hebt. Al heb ik een keer de kans gehad dat te veranderen. Ooit kwam ik per ongeluk onopgemerkt backstage terecht, zag hem vanuit de achterkant op het podium staan en wist: als ik nu niet wegloop, komt hij na het optreden van het podium af en.. Ik weet niet wat me toen bezielde. Ik ben uiteindelijk doorgelopen, heb een deur geopend die me terug de festival-menigte in leidde. Ik stapte erdoor, weg van de eerste en -zo bleek later- laatste kans om Mr. DB himself persoonlijk aan te spreken.
Het idee dat ik mezelf al hakkelend onsterfelijk belachelijk zou maken, speelde ook wel een beetje mee.
Enfin. Once in a lifetime-chances, die door eigen toedoen grandioos mislukken. Het zijn er in mijn leven godzijdank niet verschrikkelijk veel. Aan de andere kant: deze ene is genoeg voor een heel leven.
En waarom ik dit nu vertel weet ik eigenlijk niet zo precies. Ik wilde vooral even een van mijn favoriete teksten van David Bowie met jullie delen. Omdat het inmiddels eind januari is en het gros van alle goede voornemens allang weer ligt onder te stoffen tot de volgende jaarwisseling.
En omdat je helemaal niet tot de volgende 1 januari hoeft te wachten om het gevoel te hebben dat je iets kunt veranderen, hoe klein ook.
Liefst klein, eigenlijk. ‘Het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen.’ Maar dat is weer een heel andere tekst van een heel andere artiest.
“Changes”
I still don’t know what I was waiting for
And my time was running wild
A million dead-end streets
And every time I thought I’d got it made
It seemed the taste was not so sweet
So I turned myself to face me
But I’ve never caught a glimpse
Of how the others must see the faker
I’m much too fast to take that test
Ch-ch-ch-ch-changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-changes
Don’t want to be a richer man
Ch-ch-ch-ch-changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-changes
Just gonna have to be a different man
Time may change me
But I can’t trace time
I watch the ripples change their size
But never leave the stream
Of warm impermanence and
So the days float through my eyes
But still the days seem the same
And these children that you spit on
As they try to change their worlds
Are immune to your consultations
They’re quite aware of what they’re going through
Ch-ch-ch-ch-changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-changes
Don’t tell them to grow up and out of it
Ch-ch-ch-ch-changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-changes
Where’s your shame
You’ve left us up to our necks in it
Time may change me
But you can’t trace time
Strange fascination, fascinating me
Changes are taking the pace
I’m going through
Ch-ch-ch-ch-Changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-changes
Oh, look out you rock ’n rollers
Ch-ch-ch-ch-changes
(Turn and face the strange)
Ch-ch-changes
Pretty soon now you’re gonna get older
Time may change me
But I can’t trace time
I said that time may change me
But I can’t trace time
Dat heb ik nou met een ander groepje genieën…
En ik snap je zo: “Het idee dat ik mezelf al hakkelend onsterfelijk belachelijk zou maken, speelde ook wel een beetje mee. ”.
Ik houd van de muziek. De magie van het niet weten en kennen bevalt me. Nu kan ik invullen wat ik wil en blijft het plaatje voor mij perfect en daarmee het anker in moeilijke tijden.
Laat me raden.. vier letters en begint en eindigt met ‘A’?
Inderdaad: begint met een A en eindigt op BBA.