Er zijn nogal wat mensen, steeds meer geloof ik, die zeker denken te weten dat de wereld beter af is zonder mensen. Ecologisch gezien kan ik dat wel volgen, beamen zelfs. Maar poëtisch gezien (en voor alle andere kunstvormen geldt hetzelfde) heeft de wereld dan wel een probleem.
Hoe weet de natuur hoe wonderschoon zij is, als niemand haar meer tekent, beschrijft, bejubelt?
Ingmar Heytze schreef daar wat moois over:
Geef een antwoord