‘Dat is toch Pierre?’
Ik knik, terwijl Pierre en de jonge bouvier van de man om elkaar heen springen en wij pirouettes draaien en overpakken om de lijnen uit elkaar te houden. Ik klik Pierre los terwijl de man doorpraat. Hij valt plompverloren figuurlijk mijn tuinhek binnen.

‘Jullie hebben zo’n heerlijke tuin. Als ik erlangs loop denk ik: hier wonen mensen die van het leven genieten en het gewoon laten gaan.’
Ik besluit het ‘jullie’ niet tegen te spreken.
‘Dank je. Maar het wordt nu toch wel tijd dat ik ingrijp: ik kan het tuinpad bijna niet meer vinden’, probeer ik luchtig.
De honden zijn inmiddels allebei los, ik maak aanstalten om door te lopen maar de man is nog niet klaar en de honden zijn dolblij.
‘Als jullie een keer hulp nodig hebben: ik vind het heerlijk om te helpen. Jullie schutting.. Oh ik zie dat de schutting alweer gerepareerd is. Maar ik help evengoed graag. Ik ben nu bezig bij een vrouw die ALS heeft. Ze wilde klossen onder haar bankstel omdat ze er niet meer uitkwam. Maar ik zei: dat gaan we anders oplossen. Ik heb nu een constructie onder haar bank gemaakt zodat het er niet zo uitziet als een bank met klossen eronder. Zoiets werkt ook psychisch door hè. Het moet niet alleen handig zijn, maar ook goed voelen.’

Ik knik en beaam waar nodig en luister, een beetje overrompeld door de woordenstroom. ’Ik hád een goede baan. Maar ik was het niet eens met het beleid dat ik moest uitvoeren en ben ermee gestopt. Ik kon het niet meer, elke dag daarheen gaan en dingen doen waarmee ik mensen kwaad deed en het leven voor hen nóg zwaarder maakte. Sommige mensen hadden niet eens iets op de vloer liggen! En daar moest ik dan nog meer van afnemen. Officieel ben ik nu werkeloos. Ik doe elke dag wat ik kan, liefst door mensen te helpen en het maakt me niet uit hoe: als ik aan het eind van de dag maar het gevoel heb dat ik een zinvolle bijdrage aan de wereld geleverd heb.’
Ik zeg dat ik de term ‘werkeloos’ nogal achterhaald vind en dat het tijd wordt voor het basisinkomen, zodat veel meer mensen beter tot hun recht kunnen komen. Ik maak Pierre weer vast en loop verder. En denk: als iedereen die enorm baalt van zijn baan zou durven doen wat deze man deed was de hele discussie over een basisinkomen niet meer nodig. Dan werden WW en bijstand vanzelf zo onbetaalbaar dat een basisinkomen onvermijdelijk zou zijn.

Als je je aangesproken voelt:
Verbeter de wereld.. dien je ontslag in!