‘Internationale kunstbeurzen vooral een stepping stone voor mannelijke kunstenaars’, legt dit artikel uit. Ergens anders, deze week, las ik artikelen over de ongelijkheid van vrouwen op de ‘normale’ arbeidsmarkt en hoe die ongelijkheid toch echt ook veel te maken heeft met de (keuzes van) de vrouwen zelf.

Ik vind dat altijd moeilijk. Zelf koos ik ervoor na mijn scheiding mijn baan op te zeggen, omdat het me beter leek als de kinderen zolang ze klein waren, tussen de middag en na school in hun eigen huis/omgeving waren. Om allerlei redenen weet ik achteraf niet of dat de beste keuze was. Laat ik zeggen dat als ik het over mocht doen, ik wel een lijstje verbeterpunten had. Maar dat is achteraf makkelijk praten.

Bovendien.. De kern van emancipatie is de vrije keuze. Niemand dwong mij -niet expliciet althans- thuis te blijven. Ik ben niet uit robuust huishoudhout gesneden. Bijstandmoeder zijn bleek geen sinecure. Maar het alternatief was voor mij destijds vele malen onaantrekkelijker: ik had op dat moment nog geen afgeronde beroepsopleiding op zak en zou met ongeschoolde arbeid fulltime moeten werken om rond te komen. En dus mijn kinderen fulltime elders moeten onderbrengen. Vergoeding daarvoor kreeg ik uitsluitend als ik de kinderopvang accepteerde die mij werd aangewezen. De oppasmoeder die ik zelf de beste keuze vond, werd niet toegestaan.

Dus ik bleef thuis, al deed ik jaren vrijwilligerswerk op een basisschool. Dat moest ‘illegaal’, want ook vrijwilligerswerk (destijds nog niet verplicht) mocht enkel op door de sociale dienst goedgekeurde plaatsen. Zo zijn er voor heel veel vrouwen nog heel veel andere redenen te bedenken waarom juist zij (en niet de vaders) ervoor kiezen hun carrière ondergeschikt te maken aan het opvoeden van de kinderen.

De kern van de vraag moet dan ook zijn: liggen er aan de keuzes van vrouwen (keuzes die grote gevolgen hebben voor het verloop van carrière en inkomen) basisbeginselen die de keuze zodanig beinvloeden dat deze keuze eigenlijk niet zo heel vrij meer is?