Het bleek bij de drukker net pauze te zijn, maar de receptioniste ging toch voor me bellen.
Haar felrood gelakte en feilloos gemanicuurde nagels tikten (ze tikten echt) een nummer. Ik keek gefascineerd toe, niet alleen naar haar nagels en voelde me slightly underdressed, al kwam ik maar folders halen. Ik was een gestresste kunstenaar dus logisch toch, dat ik daar met ongewassen haar stond, zonder make-up, met wallen onder mijn ogen, in mijn slobbervest dat over wat inderhaast bij elkaar geplukte kleren flodderde?
Nee, dan zij. Zij zat, ik stond en had dus in vogelperspectief uitzicht van haar kruin tot haar kruis. Meticuleus geverfd haar, gestijld, geföhnd, geen pluk uit de pas. Een rimpelloos en geschminkt voorhoofd. Perfect geëpileerde wenkbrauwen. Minutieuze oogschaduw. Theatrale mascara. Mooie neus. Vakkundig geverfde mond.
Ze kreeg iemand aan de lijn en begon lief te overleggen. Ik keek verder naar beneden.
Zo’n echt recepionistenstreepjesbloesje, zwartwit. Nauwsluitend maar net niet té: zeer getailleerd, precies genoeg knoopjes open. Daaronder een kokerrokje, zwart. In die keurige outfit perfecte vormen, zoals in strips met stoere heldinnen. Prachtige volle borsten, slanke taille, ronde heupen.
Ik was onder de indruk.
Wat een werk, wat een aandacht, en dat elke vroege ochtend… Respect.
Ze was klaar met bellen. Keek weer op en zei me dat H. er zo aan zou komen met het drukwerk.
Ik moest eigenlijk: ‘Bedankt’ zeggen maar zei in plaats daarvan welgemeend: ‘Wat ben jij mooi…’
Ze keek me aan, dacht even na en zei al even welgemeend: ‘Dank je. Dat had ik net even nodig. Ik heb een vervelende periode achter de rug en zag het vanochtend helemaal niet zitten, heb me hier echt naar toe moeten slepen.’
‘Wat het ook was, dat is niet aan je te zien.’ Ze glimlachte.
En tijdens het wachten op H. met het drukwerk keuvelden we even verder, ze wilde weten wat ik deed en vertelde dat haar moeder ook zo creatief was, koetjes en kalfjes.
Ik kreeg mijn folders en liep naar de uitgang. En allebei tegelijk zeiden we ‘Dankjewel’.