Vliegen.

Zomaar een vrije zaterdagavond. Afspraak vanwege weersvoorspellingen afgezegd, alleen thuis.
Muziekje aan, visjespasta met parmezaanse kaas maken, wijntje erbij, beetje rondsurfen of wat lezen…

Het zag er veelbelovend uit.

Ik weet niet waar ze vandaan kwamen, maar toen ik mijn eerste hap pasta om mijn vork draaide begonnen de vliegen tegen de ramen te botsen en zoemen. Niet een of twee, minstens tien strontvliegen gingen met hun gekmakende geluid los in de huiskamer.

Ik nam nog een hap en deed net of ik ze niet hoorde. Dat lukte ongeveer anderhalve minuut. Nog twee happen, in groeiende ergernis. ‘Ga toch gvd even ergens stilzitten, kรบtbeesten!‘. De maaltijd werd al iets minder romantisch.
Bij hap vijf had ik er genoeg van. ‘Sterf!!” zei ik terwijl ik een deel van de krant oprolde en daarmee op de krengen in begon te hakken. Ik sloeg er een stuk of vijf dood. Met de nodige risico’s, want op de vensterbank staan breekbare dingen die beter niet omvergemept kunnen worden.

De rest van de vliegen hield zich koest en schuil en ik ging weer zitten. Nam een hap terwijl ik in gedachten de laatste geraakte vlieg uit elkaar zag spatten. Voelde de voorlaatste hap weer omhoog komen.

De overlevenden namen na een kleine pauze wraak op hun vermoorde broeders en zusters en bromvliegden met verdubbelde inzet door de huiskamer. Naarstig zocht ik in gedachten een minder gore manier om van het gespuis af te komen. Nam nog een hap maar de garnalen leken ineens weer te leven en zwommen net zo hard mijn keel weer uit als ik ze wilde doorslikken. Ik pakte een deodorantmiskoop uit het toilet. Zelfs als toiletverfrisser niet te doen en, zo bleek al snel, uitstekend verdovingsmiddel voor vliegen. Ik raakte per ongeluk een spin, bood mijn excuses aan maar had ook een stuk of zes suffe vliegen op de vensterbank. En nu? Stofzuiger! Ja! Naar boven (intussen werd mijn eten koud maar dat was helemaal het punt niet meer), met stofzuiger weer naar beneden. Alle verdoofde vliegen erin gezogen en nog een paar iets levendiger exemplaren zo hopla van het raam geslurpt. Ha!

Nu ziet het raam eruit alsof ik alvast begonnen ben met de kerstversieringen (nooit geweten dat deodorant zulke rare vlekken op glas maakt), ruikt de hele huiskamer naar een mislukt experiment in een goedkope nagelstudio en ligt mijn eten in de vuilnisbak.

Maar de vliegen zijn weg.

4 gedachtes over “Vliegen.

    1. Ik heb me aangemeld voor een zelfhulpgroep โ€˜Leer leven met je massamoordneigingen bij strontvliegen.โ€™
      En neuh, geen trek meer ๐Ÿ˜

Laat een antwoord achter aan Sylvia Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *