(uit de oude doos: 15-10-2015 aan Patrick B.)

Nee. Jammer. Niet tongen als in zoenen, maar als in praten. Zoals het ergens in de bijbel staat: ‘In tongen spreken.’
Spreken in een taal die je niet hoort te kennen, is de gangbare vertaling.
Afgelopen week stuitte ik op een fascinerend krantenbericht over een man die, nadat hij uit coma ontwaakte, plots geen Amerikaans meer sprak. Zijn hele leven in Los Angeles: weg uit zijn brein. Een rabbi die toevallig in de buurt was, ving wat woorden op en herkende de taal: de man sprak ineens vloeiend Oud-Hebreeuws. En hij vertelde uitgebreid over zijn leven als visser.
Door medici wordt dit verschijnsel ondergebracht onder een term die eindigt op ‘syndroom’, en valt het onder ‘aandoening’. En dat vind ik heel euh.. wonderlijk.

Later in het artikel blijkt dat er voor deze aandoening nog volstrekt geen verklaring is. Nee, me dunkt. De verklaringen die je hier als mens bij kunt bedenken, hoe onwaarschijnlijk ook, worden tot op heden acuut in de hoek van de zweefteven gezet.
Wetenschappelijke verklaringen lijken voor dit verschijnsel niet te vinden, zonder uitstapjes te maken naar onwaarschijnlijke gebieden. Overigens: de fanatieke christenen weten het natuurlijk wel. Even googelen op ‘spreken in tongen’ en er gaat een wondere wereld voor je open. Zonder enige twijfel of verwondering: tot op de laatste komma weten deze luitjes a-l-l-e-s. Heel zeker. Precies de reden dat ik bij zo’n verklaring de wenkbrauwen nog veel hoger optrek dan bij het verhaal van een man die een onbegrijpelijke mentale persoonsverwisseling heeft opgelopen tijdens het even een beetje bijna dood zijn. Er zijn wetenschappers die zich heel serieus bezig houden met parallelle universa. Energie en tijd, het blijken dingen waar wij nog maar beperkt zicht op/besef van hebben.

Pas als wetenschappers het aandurven om alle mogelijkheden als hypothese aan te nemen, ook de mogelijkheden die wij sinds de Verlichting niet meer hardop durven uitspreken als we in het dagelijks leven graag serieus genomen worden, pas dan kunnen we als mensheid misschien een quantumsprong maken. Het ondenkbare onderzoeken, waarom niet? Dit bijvoorbeeld: een collateral damage ergens onderweg, van (oei, glad ijs) twee zielen. Ergens in dat parallele universum ligt nu een wanhopige 45-jarige man uit het Los Angeles van 2015 bij te komen, in een lemen hut met visnetten en uitzicht op water en primitieve vissersboten. Om hem heen niemand die Amerikaans spreekt, een vrouw weent onophoudelijk aan zijn zijde maar hij verstaat geen woord. Hij wil zijn mobieltje erbij pakken voor Google Translate maar dat is nergens te vinden. Hij zou er zonder zendmasten ook niks mee kunnen beginnen.

Dat klinkt te onwaarschijnlijk om serieus over na te denken, nietwaar? Ik geloof het ook niet. Maar dat komt niet omdat ik weiger om iets te geloven dat mijn rationele verstand te boven gaat. Het komt omdat ik vermoed dat er hoogstwaarschijnlijk nóg gekkere mogelijkheden zijn. En als ik al een geloof bezit is het dit: we weten nog zo weinig. Dus alles is mogelijk. Ik fantaseer nog even verder. Gewoon: omdat een mens een brein heeft waarmee dat kan. En omdat ik dat lekker vind. En omdat het me leert hoe weinig we eigenlijk zeker weten.