Vandaag een gedicht van Tjitske Jansen. Na Marente de Moor was zij de Echte Schrijver die mij het vertrouwen gaf dat ik niet de enige ben die zo nu en dan overvallen wordt door vreselijke twijfel. En dat daar maar één remedie tegen is: blijven schrijven! Ik volg haar advies dan maar braaf op. Want wie het advies van Tjitske in de wind slaat, die is niet goed snik.

Uit: ‘Het moest maar eens gaan sneeuwen’, een gedicht over ‘nee’ leren zeggen. Omdat ik het zo grappig vind en omdat ik wilde dat ik Tjitske al had leren kennen toen ik heel jong was en nog niet zo goed ‘nee’ kon zeggen, niet eens wist dat dat ook mocht.

—————————-

Ik kijk zo graag,
Ik weet raad met wat ik zie.
Totdat er teruggekeken wordt.

Nee, je krijgt geen kopje thee
Nee, je kunt niet blijven
Nee, ik ga niet uitleggen waarom.
Ja, je kwam dat hele eind
Ja, dat was drie uur met de trein
Nee, je krijgt nog steeds geen thee.

Je hebt gelijk, ik ben te leuk
Ik heb liefde in mijn ogen
Daarmee kan ik kijken
Daarmee keek ik ook naar jou
Jij bent dat blijkbaar niet gewend
Ik zal het niet meer doen.

Nee, we gaan geen vrienden worden
Nee, we gaan elkaar niet af en toe wel zien
Ik geef je niet de tijd
en ook geen reden
Je kunt niet binnen komen
Nee, we gaan geen brieven schrijven.

Ja, je laatste trein is weg
Nee, je kunt niet blijven slapen
Nee, ook niet op het logeerbed.
Er lopen wel meer mensen op straat
Moet ik die dan ook maar binnenlaten?

Tjitske Jansen. Uit: ‘Het moest maar eens gaan sneeuwen’, 2003, uitgeverij Podium.