Ergens in 2011 en 2012 was ik op missie: ik wilde de perfecte papaverfoto maken. Dat klinkt eenvoudiger dan het was. De grote papaver in de voortuin bloeide elk jaar maar een paar dagen. Tijdens die paar dagen moest het helder zijn maar liefst niet te fel zonnig, het mocht niet te hard waaien, ik moest toevallig thuis zijn als de papaver open was en pas dan kon ik aan de slag met reflectieschermen, kaders en standpunten. Een statief gebruikte ik niet: te statisch. Ik lag soms even op mijn rug onder de papaver, stond dan weer op een krukje erboven.
De grootste handicap was misschien nog dat ik niet precies wist wat ik met ‘perfect’ bedoelde. Er moest licht door de bloemblaadjes schijnen, zodat je kon zien hoe teer ze zijn. Liefst nog wat verkreukeld vanwege net uit de knop. De kleur moest natuurlijk nog knalrood zijn. Verder deed ik maar wat en zocht stapje voor stapje naar wat werkte en wat niet. Steeds als het weer goed was, liep ik zeker een uur per dag zoekend en klikkend om een bloem heen.

Tot op de dag van vandaag kom ik, op zoek naar wat dan ook, steeds weer tientallen papaverfoto’s tegen. De perfecte papaverfoto heb ik niet gemaakt, maar wel een paar die aardig in de buurt kwamen. De foto die je hier ziet, hoorde daar niet bij. Ik zou niet meer kunnen zeggen waarom deze niet door de selectie kwam destijds, ik weet niet meer precies wat mijn criteria waren. Die veranderen soms. Dat is meteen een reden dat ik niet direct alles weggooi wat ik op dat moment niet kan of wil gebruiken.

In een volgend hoofdstuk kan een ooit afgekeurd plaatje er ineens heel anders uitzien.