(voor ZwartGoud)

Het is rustig in de Muziekgieterij. Heel rustig. Een deel van het publiek is Vlaams, het Nederlandse publiek lijkt vooral te bestaan uit mensen die de klassiek geschoolde An Pierlé al lang volgen. Begonnen als solo-singersongwriter in de jaren negentig, wordt An intussen begeleid door White Velvet. Deze formatie maakt van haar optreden een volstrekt andere beleving dan toen zij debuteerde met Mud Stories.

De bandleden weten evenwel de krachtige kwetsbaarheid van de songs van Pierlé te behouden. De begeleiding staat duidelijk ten dienste van de opvallende stem van Pierlé, al is er gelukkig voldoende ruimte voor de anderen om te laten horen wat zij in hun mars hebben.

An Pierlé wordt nog altijd vergeleken met Kate Bush en Tori Amos. In de huidige opstelling met begeleidingsband is deze vergelijking niet meer relevant. Ja, Pierlé zit nog een deel van het optreden op een skippybal, en haar stem doet zo nu en dan nog denken aan die van Bush. En vooruit, er zit soms een vleugje Tori Amos in de teksten. Zelfs een herinnering aan Clannad komt langs, bij Birds Love Wires.

Maar waarom die vergelijkingen? An Pierlé heeft zich de afgelopen decennia ontwikkeld van een frêle meisje met een dijk van een stem tot een volwassen muzikant die haar oeuvre gestaag aan het ontwikkelen is, zowel in de breedte als in de diepte. En haar stem is meegegroeid. Vanaf Feel For The Child, krachtig ingezet met kippenvel tot gevolg, wordt een groot deel van haar meer recente repertoire gespeeld, grotendeels van haar laatste cd Arches die ze opnam in de Sint-Jacobskerk in Gent.

In een interview in Het Nieuwsblad vertelt ze over de technische hindernissen van het spelen op een kerkorgel in combinatie met zang en andere instrumenten. Vanavond is er geen kerkorgel; het optreden is er niet minder krachtig om. Kalm, professioneel, gepassioneerd maar nergens ontsporend; in de Muziekgieterij staan vanavond vijf rasmuzikanten, goed op elkaar ingespeeld en soepel.

Veel fysieke performance is er niet, de band concentreert zich op de muziek. An Pierlé is vooral om naar te luisteren, waarbij zij vastberaden haar eigen weg volgt zonder zich te laten verleiden tot snelle succesnummers. Zoals ze zelf zingt: “We don’t need space, we need time”.

An Pierlé (De Muziekgieterij, Maastricht, 23 september 2016)