Sinner’s Day Hasselt 2016

Sinner’s Day in Hasselt: Anger is an Energy

Een stormachtige zondagmiddag in november, net na de wekelijkse donderpreken van christelijke pastoors en dominees. In de Ethias Arena in Hasselt waait een andere wind: een die zijn oorsprong heeft in de jaren ’80. Sinner’s Day is na vier jaar stilte terug en pakt uit met een indrukwekkende line-up uit de new wave en punkscene.

Met acht bands op het programma is de speeltijd per band beperkt, variërend van drie kwartier voor de eerste bands tot vijf kwartier voor hekkensluiter Sisters of Mercy.

 

The Cassandra Complex bijt het spits af en de vrees geconfronteerd te worden met bands die allang over datum zijn blijkt al snel ongegrond. De heren op het podium spelen strak en soepel en zijn niets van hun vitaliteit verloren. Wel is er een hoop ervaring bijgekomen. Dit laatste blijkt nog eens extra als middenin de set het keyboard het begeeft. Er valt een stilte, die door zanger Rodney Orpheus lachend gevuld wordt met een anekdote over “that ****ing old computer”, terwijl de toetsenist nonchalant overschakelt naar gitaar om de rest van de set vlekkeloos uit te spelen. De toon is gezet.

The Beat volgt: ska met scheutjes punk, soul en pop. Energiek en net zo professioneel en gepassioneerd als Cassandra Complex, helpt The Beat de bezoekers eventuele laatste restjes werkweek swingend van zich af te schudden.

Tuxedomoon doet net als afgelopen jaar in de Nieuwe Nor in Heerlen met uitgestreken gezichten zijn ding: prachtige muziek die geen moment gedateerd klinkt. Hier geen demonstratie van hoe fit de muzikanten nog zijn, dat past niet bij Tuxedomoon. Het gemis van Bruce Geduldig blijft vooralsnog wel zichtbaar: de visuals van Tuxedomoon zijn met David Haneke wat minder spectaculair.

In Heerlen speelde Haneke live met 3-D objecten via een camera-opstelling, deze ontbreekt in Hasselt. De getoonde filmfragmenten volgen de muziek, maar voegen zelden iets wezenlijks toe. Dat is met bijvoorbeeld het virtuoze vioolspel van Blaine L. Reiniger overigens geen probleem. Ook zonder videokunst is Tuxedomoon een genot.

Op de muzikaal doordachte noten van Tuxedomoon volgt het rauwe geweld van D.A.F., waarbij het nummer Der Mussolini anno 2016 een onwerkelijke extra laag en lading krijgt. P.I.L. moet nog komen maar er kan na D.A.F. al geen twijfel meer over bestaan: aan energie geen gebrek bij de oude rotten. Robert Görl houdt zich -uiterlijk- koest achter de drums terwijl Gabi Delgado-Lopez meer leuzen schreeuwend dan zingend over het podium sjeest alsof hij moet voorkomen dat de wereld morgen ten onder gaat. Muzikaal weinig verrassend maar dat geeft niet: D.A.F. is ‘gewoon’ net zo goed als vroeger.

Tja en dan Tricky. De man doet zijn naam recht aan. Frontstage fotograferen mag niet, zelfs niet de eerste drie nummers. De pers blijft achterin de zaal en ook daar moeten de oordopjes tevoorschijn gehaald worden. Die oordopjes zijn geen overbodige luxe bij het fotograferen frontstage, vlak naast de enorme boxen maar helemaal achterin de zaal? Tricky lijkt te denken dat hard gelijk staat aan goed. Al snel wordt de muziek behang met een opdringerig motief. Tricky is de eerste die een vol uur speelt; dat hadden ze niet hoeven doen.

Maar niet getreurd: voor wie even geen aansluiting vindt bij de muziek in de grote hal, is er de kleine zaal waar gedurende het hele festival DJ’s zich uitleven met jaren ’80 muziek die zelden de eerste plaats in de hitparade haalde. Al zou je dat niet denken als je het publiek ziet springen en stuiteren alsof er inmiddels niet stiekem dertig, vijfendertig jaar verstreken zijn.

En dan. Na Tricky de grootste verrassing van de avond: Orchestral Manoeuvres in the Dark. Die ietwat campy tweemansformatie? Met die bijna discoliedjes en die nekmatjes en nette bloesjes? Die guilty pleasure combi? Ja die. OMD gaat van start met Enola Gay, met een power die Tricky met terugwerkende kracht van het podium blaast. Eerlijk is eerlijk: de doorsnee hits als Maid Of Orleans en Locomotion zouden niet anderhalf uur boeien. Maar alle nummers daaromheen… “Don’t be frightened of old men with synthesizers!” krijgt het publiek na het eerste nummer te horen. Het publiek is niet bang. Maar wel hoorbaar onder de indruk. Ook om naar te kijken is OMD beslist geen straf. Zanger Andy McCluskey blijkt verrassend sexy opgedroogd, beweegt als een jonge hond over het podium en zijn stem heeft in de loop de jaren een dieper, warmer timbre en flinke kracht ontwikkeld. De hoge noten worden overigens ook nog moeiteloos gehaald. En geen seconde vergeet hij zijn publiek. Tussen de nummers door is McClusky ad rem en ontwapenend en grappig.

Sinner’s Day 2016 kan allang niet meer stuk, maar P.I.L. en The Sisters of Mercy moeten nog komen. P.I.L. met Johnny Lydon a.k.a. Johnny Rotten van The Sex Pistols. Live. In 2016, in Hasselt. Een mens zou van minder hartkloppingen krijgen. Het ogenschijnlijk boze jonge mannetje uit de jaren tachtig blijkt in 2016 uiterlijk te zijn veranderd in een lieve tuinkabouter-oom. En dat maakt zijn optreden niet minder energiek. Hier en daar is de triller die vroeger al in de stem van Lydon zat wel wat erg dik aangezet, de wijdopengesperde oogjes komen zo nu en dan als een trucje over: dat heeft de man helemaal niet nodig. En erg is het ook niet. Lydon en band zetten een solide set neer en bij Rise weet iedereen in de zaal het weer tot in zijn tenen: “Anger is an Energy!”

Hekkensluiter Sisters of Mercy valt wat tegen, net als eerder bij Tricky ontbreekt in muziek en uitvoering de begeestering die bij de andere bands een trommelvliesscheurend volume overbodig maakt. Terug naar de feestzaal. Misschien past er ook gewoon niets meer bij, na al die indrukken.

Tot slot een dikke merci voor de organisatie. Al die indrukken kunnen al tijdens het festival in alle rust en ruimte deels verwerkt worden. Niet alleen voor het publiek; ook voor de pers is alles tot in de puntjes geregeld, tot en met een plek achter de p/a waar verslaggevers en fotografen tussen de bedrijven door alle ruimte hebben om notities te schrijven, lenzen te verwisselen en intussen niets te hoeven missen van de optredens. Wat een luxe: chapeau!

Sinner’s Day (20 november 2016, Hasselt)
Gepubliceerd op ZwartGoud 23 november 2016

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *