Deze blog heeft lang op zich laten wachten. De bedoeling was uitgebreid verslag te doen van de rondleidingen die 10, 11 en 12 maart plaatsvonden. Op dat moment waren we nog in het stadium ‘geen handen schudden’. Aan het einde van dezelfde week viel het doek voor ettelijke tentoonstellingen, voorstellingen, optredens en dus ook voor ‘Yes, please!’.
Vervolgens werd elke aanzet tot deze blog achterhaald door nieuwe feiten en maatregelen en ziet het er inmiddels naar uit dat ‘Yes, please!’ niet meer door publiek ervaren zal worden. Dus ook niet door leerlingen.
10 en 11 maart werd ‘Yes, please!’ bezocht door 5e jaars leerlingen VWO van het Porta Mosana College. Er lag een heldere opdracht vanuit school: de leerlingen waren bezig aan hun eindpresentatie voor CKV*. Aan Marres het verzoek om deze leerlingen een handje te helpen bij het vinden van inspiratie en invalshoeken, vanuit de bestaande tentoonstelling.
Een deel van het team educatie heeft zelf CKV gegeven in het regulier onderwijs, Marres heeft inmiddels heel wat ervaring met onderwijs op maat en de tentoonstelling over erotische fantasieën, juist bij deze doelgroep, bleek enorm drempelverlagend te werken. De rondleidingen en bijbehorende workshops werden een mix van luchtig vermaak (bijvoorbeeld in De Keuken, waar zweepjes en andere attributen natuurlijk wel wat hilariteit veroorzaakten), diepe concentratie (in Het Membraan), speelse verwondering, ontspanning (de ruimte met het tapijt) en serieuze gesprekken. Voor nagenoeg elk persoonlijk CKV-onderzoek werd een passende insteek bedacht om naar de tentoonstelling te kijken. Zo was er een leerling die dacht ‘niks te kunnen’ met deze expositie, omdat zij met architectuur bezig was. ‘Maar deze expositie staat in een gebouw.. Wat valt je op aan dit gebouw? Hoe hebben de makers gebruik gemaakt van het huis van Marres, waar denk je dat ze tegenaan gelopen zijn en hoe hebben ze dat opgelost?’ De gesprekken gingen -zoals altijd bij Marres- vanuit de persoonlijke beleving van de leerlingen naar de buitenwereld. Deze insteek is meteen het grootste verschil tussen reguliere rondleidingen en de zintuiglijke benadering van Marres.
Een veelgehoorde reactie was: ‘Dit had ik helemaal niet verwacht, dit is écht leuk!’ Bij doorvragen bleek dat twee dingen als verrassend en positief ervaren werden: het feit dat alle gesprekken vertrokken vanuit de leerlingen zelf; hun mening, gevoel, ervaring of visie en het feit dat je in ‘Yes, please’ nu eens niét overal vanaf moest blijven.
De ruimte om fysiek contact te mogen maken met de werken in de tentoonstelling in combinatie met gesprekken over kunst, CKV, intimiteit, vertrouwen en wat al niet meer, maakte dat de meeste leerlingen anders vertrokken dan ze binnenkwamen. De sfeer ging van giechelig via aandachtig naar een groeiend besef dat de enige grenzen die er naast de wettelijke grenzen werkelijk toe doen, de grenzen zijn die jij voor jezelf bepaalt.
12 maart kwam er een groep kleuters van de Montessorischool naar Marres. Hier werd uiteraard niet over zinnelijke fantasieën gepraat, de kinderen werden meegenomen in een tactiele ervaring zonder erotische context. Voor de kleintjes die gewend zijn aan ‘Kijken met de oogjes, niet met de handjes!’ werd de ervaring van mogen voelen en daar woorden aan geven of over tekenen, een bijzondere belevenis.
Al met al.. na de eerste rondleidingen en workshops was het team educatie overrompeld, ontroerd en vooral verdomd gemotiveerd om uit ‘Yes, please!’ alles te halen wat er te bieden was. En dat was veel. Zoals heel veel andere mooie initiatieven die ‘on hold’ staan, mag het nu even niet zo zijn. Maar nu we in onze directe fysieke contacten plots zo beperkt worden, is er wellicht des te meer ruimte voor onze fantasie, op welk gebied dan ook..
We werken achter de schermen door aan ons educatieve programma en in onze dagdromen verheugen we ons alvast weer op de volgende groepen leerlingen, al zal dat waarschijnlijk in een nieuwe tentoonstelling zijn.
Intussen nodigen we jullie graag uit om het virtuele aanbod van Marres te bekijken. Een interview over het maakproces van ‘Yes, please!’ vind je hier . Het hele virtuele aanbod (misschien wil je jouw ervaring van ‘Yes, please!’ met ons delen in de Onzichtbare Collectie?) vind je hier.
*CKV: Culturele en Kunstzinnige Vorming, een landelijk verplicht vak voor alle leerlingen in het middelbaar onderwijs.
Terwijl achter de schermen en in sommige ruimtes nog hard gewerkt wordt aan de laatste details voor de officiële opening van ‘Yes, please!’ , mag een klas van Vrijeschool Parkstad uit Heerlen met ons het spits afbijten. De eerste educatieve rondleiding is bij elke tentoonstelling spannend: hoe reageren jongeren op deze tentoonstelling? Welke ruimtes werken goed en welke zijn misschien toch te ongemakkelijk? ‘Yes please!’ is niet alleen een zintuiglijke ervaring, maar gaat ook nog eens over erotische fantasieën. Hoe pakken we dat aan, zodat iedereen zich veilig voelt en het geen giebeltoestand wordt?
We boffen: Lucas de Man himself is in huis en wil de jongeren graag welkom heten en een introductie geven voor zij het werk gaan bekijken. Lucas legt bevlogen uit dat deze tentoonstelling niet gaat over seks, maar over kwetsbaarheid en onzekerheid. Over hoe wij allemaal bang zijn ‘niet goed genoeg’ te zijn en dat we ons daarom soms anders voordoen dan we eigenlijk (willen) zijn. En dat het jammer is dat we onszelf in het dagelijks leven soms zo verschuilen, omdat je het zo gek niet kunt bedenken of iemand anders vindt juist die eigenschappen geweldig aan jou.. De tentoonstelling is een ode aan de kwetsbaarheid en aan wat ons mensen onderscheidt van dieren: de fantasie.
De jongeren van Vrijeschool Parkstad zijn bezig met het thema ‘conceptuele kunst’ en vanuit die invalshoek wordt de tentoonstelling dan ook bekeken. Hoe zet je een misschien nog vaag idee om in een concreet werk? Hoe doe je onderzoek naar de (on)mogelijkheden van het uitvoeren van je idee?
De praktische benadering van de rondleiding is mooi in balans met de allesbehalve rationele werken die de jongeren zien, horen en voelen. In ‘De Keuken’ worden wat attributen giechelend uitgeprobeerd en iemand zit een minuut of tien lekker in de koelkast. In het membraan wordt geconcentreerd gelezen en flink gediscussieerd. Beneden, op het tapijt, komt iedereen weer tot rust. Een enkeling doezelt zelfs weg.
Tijdens de nabespreking krijgen we van de scholieren waardevolle feedback. Deze nemen we uiteraard mee naar de volgende rondleidingen!
Lucas de Man verwelkomt samen met Marc Alberto de eerste scholieren bij ‘Yes, please!’
Sinds een paar jaar is de educatieve afdeling van Marres flink aan het groeien. Per jaar komen er ongeveer 2000 leerlingen van verschillende scholen naar Marres voor een rondleiding en/of workshop, daarnaast gaat Marres zelf ook naar scholen toe om op locatie met jongeren te werken. Wat zijn de doelstellingen en ambities van Marres Educatie? Dat kan niemand ons beter vertellen dan Ilse van Lieshout, coördinator van de educatieve afdeling. Voor ons gesprek zijn we op de grote zolder van Marres gaan zitten. De zolder wordt regelmatig gebruikt door educatie, bijvoorbeeld voor workshops. Liefst zit Ilse met de leerlingen in de tuin of het ijshuisje, daarover later meer..
Ilse, kun je ter introductie wat meer over jezelf vertellen? Ik ben moeder van drie zoons, speel eens per week met veel plezier volleybal en heb sinds kort eindelijk mijn draaischijf weer in huis: het is een stille persoonlijke droom om nog eens porselein te leren draaien. Vanuit mijn opleidingen; de docentenopleiding, de kunstacademie en de opleiding tot creatief therapeut, ben ik gaandeweg gekomen waar ik nu ben.
Ik werk twee dagen per week bij Marres en een dag per week in een zorgatelier voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel of dementie. De afwisseling vind ik heerlijk: bij Marres organiseer ik het hele educatieve programma. Daar hoort een heel breed takenpakket bij: coördineren, aansturen, contacten leggen en onderhouden, kunstprofessionals inschakelen, subsidies aanvragen en op nagenoeg al die taken zitten strakke deadlines. Bij het zorgatelier hoef ik er alleen maar aandachtig te zijn, ik haak in op creatieve wensen en hoef niet zelf programma’s te ontwikkelen. Dat geeft ook veel waardevolle input: als je echt luistert naar mensen en de manieren waarop zij dingen oplossen, leer je daar zoveel van!
Hoe ben je bij Marres terechtgekomen? Ik kende Marres al een tijd voor ik er ging werken. Vanuit het Bonnefantenmuseum organiseerde ik vanaf 2010 bijvoorbeeld ‘Meet and Greet Art’ voor Engelstalige studenten, waarbij andere cultuurplekken in de stad werden bezocht. Marres zat dan ook altijd in de route. Later ontwikkelde ik voor de Kunsttour een paar jaar onderwijsprojecten. In 2016 ging ik vanuit de Kunsttour met een groep jongeren naar Marres. Ik sprak met Tineke Kambier en vertelde haar wat ik allemaal deed.
Er was in Marres wel vaker iets gedaan op educatief gebied, maar dat was in de praktijk niet structureel van de grond gekomen. Tineke bracht mij in contact met Valentijn Byvanck en Yvonne Grootenboer en na een paar goede gesprekken begon ik op zzp-basis bij Marres. Mijn eerste opdracht was om tijdens festival Bruis de tentoonstelling van Levi van Veluw onder de aandacht te brengen bij jongeren. Dat beviel erg goed en van lieverlee werd ik meer en vaker ingezet voor het ontwikkelen van een serieus onderwijsprogramma.
Waar begin je dan, als er geen plan klaarligt om op te pakken? Dat ging eigenlijk heel natuurlijk: de bekende puzzelstukjes die op hun plaats vallen. Ik had inmiddels een groot netwerk opgebouwd, was coach in het onderwijs en zette projecten op waarmee ik naar scholen ging. Wat ik miste was een vaste plek, een podium waar ik mijn visie en onderwijsideeën werkelijk zou kunnen neerzetten en uitbouwen. Marres had behoefte aan een aanpakker met een netwerk in het onderwijs en gaf me alle ruimte: in Marres vond ik het juiste ‘maatje’ voor mijn ideeën en dromen.
Je bent begonnen vanuit een intrinsieke motivatie: vanuit ideeën waar je een platform voor zocht. Had je concrete doelen? In eerste instantie was het doel vooral: bewijzen dat het kan. Ik wilde laten zien dat het wel degelijk mogelijk is om een educatief programma neer te zetten in een presentatie-instelling voor hedendaagse cultuur, op een manier die jongeren aanspreekt.
Ik had geen kant en klaar idee, er lagen geen documenten, er was geen strak werkplan. Ik had natuurlijk wel een richting in mijn hoofd. Vanuit mijn ervaring en in samenwerking met mijn netwerk ben ik gaan experimenteren en improviseren en nu, na drie jaar, begint het programma vorm te krijgen. Er is de afgelopen drie jaar gezaaid en geoogst: nu moet het programma bestendigd worden. Er ligt inmiddels een helder visiedocument, we zijn onlangs voor een van onze projecten genomineerd voor de museumeducatie prijs, met steeds meer scholen is een vast samenwerkingsverband en de peer educatie begint dit jaar met een jongerenafdeling.
We hebben nu een stevige basis met concrete doelen en ik heb de afgelopen jaren mijn visie verder aangescherpt en geleerd hoe enorm belangrijk deze vorm van educatie is.
Wat bedoel je precies met ‘deze vorm van educatie’? Marres Educatie heeft een unieke benadering van kunst en cultuur. Om te beginnen zitten we niet in een museum, maar in een huis. Jongeren komen op bezoek en worden uitgenodigd om vanuit hun eigen zintuiglijke waarneming te reageren en reflecteren op de tentoonstelling van dat moment. Bij Marres hangen geen bordjes met uitleg: jongeren stappen in een experiment, een immersieve tentoonstelingservaring waar achteraf over wordt gediscussieerd en op gereflecteerd. Hoe kun je jouw kunstervaring communiceren met klasgenoten? Deze benadering brengt vaak bijzondere gesprekken tot stand. Hoe verhoud jij je tot de cultuur om je heen? Waar wil jij bij horen en hoe laat je dat zien? Op die manier worden jongeren -die op die leeftijd natuurlijk veel met hun identiteit bezig zijn- zich bewust van de wereld om hen heen, maar ook van hun eigen invloed op die wereld.
Kunst en cultuur zijn uitstekende middelen om het leven om je heen te ontdekken. Daarnaast kun je via kunst en cultuur heel veel vakgebieden met elkaar verbinden. Dat gebeurt nog veel te weinig, terwijl de onderwijsvisie wel degelijk aan het veranderen is. Op papier gaat het over 21e eeuwse vaardigheden als communicatie en samenwerking, in de praktijk zitten leerlingen elk uur voor een ander vak in een een ander lokaal. Eens per jaar lopen ze los daarvan een uurtje door het museum: die scheiding tussen vakken en kunstinstellingen wil ik verminderen.
Je moet met je educatieve werk natuurlijk wel de programmering van Marres volgen: hoe gaat dat? Bij elke nieuwe tentoonstelling is het weer een heerlijke puzzel om te leggen: hoe kunnen jongeren zichzelf met deze tentoonstelling verrijken, wat kunnen zij eruit halen en hoe gaan we zorgen dat ze open staan voor deze winst? In de aanloop naar een nieuwe tentoonstelling zijn er ook gesprekken met collega-docenten, dat geeft een hoop input. Door die gesprekken wordt een relatie opgebouwd: als die relatie goed zit kun je samen verder de diepte in gaan.
Zijn het vooral kunstdocenten die met leerlingen naar Marres komen? Nee. Een van de dingen die ik de afgelopen jaren leerde, was dat het écht bewust (kunst/cultuur) ervaren en op die ervaring reflecteren, andere onderzoeksvragen oproept dan gebruikelijk. Deze creatieve benadering kan op nagenoeg alle vakgebieden worden ingezet.
Zo liep een docent aardrijkskunde met zijn klas door Dreaming Awake. Na afloop begonnen sommige leerlingen meteen over de plastic soep. Daar wisten ze van, maar wat had dat met Dreaming Awake te maken? Ik gaf de leerlingen opdracht om eerst heel direct hun ervaringen en associaties te omschrijven. Pas daarna mochten ze een onderzoeksvraag formuleren, vanuit hun persoonlijke ervaring tijdens het lopen door een regenwoud. Onderzoek moet geen nabeschouwing zijn van wat al onderzocht is!
Wat zijn je plannen en doelen voor de nabije toekomst? Steeds meer projecten komen elk jaar terug: ik zou het superfijn vinden als nog meer collega’s naar me toe zouden komen met een educatief doel waar ik invulling aan kan geven. Ik hoop dat er van daaruit ook meer jongeren met ons mee gaan draaien in de jongerenafdeling: zij krijgen de ruimte om maatschappelijke en culturele thema’s aan te pakken en naar scholen of festivals toe te brengen.
Een ander doel is om te zorgen dat wat we hier doen, door iedereen uit te voeren is. Bijvoorbeeld door het geven van cursussen aan anderen, zodat zij de educatieve methode van Marres ook elders voort kunnen zetten.
We willen ook meer stagiaires en uitvoerende mensen opleiden. Jongere kunstenaars uit de omgeving betrekken bij het ontwerpen van educatieve producties is ook een wens voor de toekomst. Ik heb mezelf overigens nooit als docent gezien: niet in de zin van ‘Dit is de opdracht, dat moet je zus of zo doen.’ Mijn manier is verhalen aan elkaar verbinden zodat er een leermoment ontstaat. Niet alleen voor de ander, ook voor mijzelf!
Verbinden, is dat je missie? Haha, nee. Ik heb geen missiedrang: ik kan de wereld niet veranderen met kunsteducatie.
Maar het verbinden van vakgebieden en ervaringen en daarmee leerzame ervaringen opdoen, is misschien wel de drive van waaruit ik dit werk zo graag doe. Veel docenten vinden die connectie lastig: ze kunnen wel een ervaring bieden maar hoe maak je daar een leermoment van? Dat kan alleen als je ervaringen verbindt.
Tot slot: heb je nog een grote droom voor Marres Educatie? Ja! Achter in de tuin staat het ijshuisje. Een prachtige plek, horend bij Marres maar ook helemaal los van Marres. Bij mooi weer doen we daar al geregeld workshops met educatie maar het gebouwtje is niet geïsoleerd; bij slecht weer is het niet te gebruiken. Hoe mooi zou het zijn als we het ijshuisje zouden kunnen (laten) renoveren zodat dit gebruikt kan worden voor educatie, ook door de jongerenafdeling? Het lijkt me fantastisch om jongeren een eigen podium/platform te geven, een beetje zoals ik drie jaar geleden ook gekregen heb.
Het mooiste zou zijn als jongeren zo betrokken raken, dat mijn taak om jongeren binnen te halen, overbodig wordt..
Terwijl in Marres zelf de dansers zich opmaakten voor de opening van Motus Mori, trapte Marres Educatie het nieuwe schooljaar af met deelname aan een groot project in het kader van 75 jaar vrijheid. In Maastricht en Mesch werd gestart met een ketting van workshops langs middelbare scholen. In volgorde van bevrijding zullen scholen in heel Limburg meedoen aan workshops met het thema ‘Vrij zijn’. Marres deed 12 september aan dit project mee in Maastricht, op locatie bij het Porta Mosana College.
Er werd ons gevraagd een slordige driehonderd leerlingen een workshop aan te bieden, verdeeld over negen workshop-momenten. Zoveel leerlingen op één dag bedienen, vraagt natuurlijk wel een strakke planning. Maar daar draait Marres de hand niet voor om, wel lieten we acht handen flink wapperen. Vier educatie-professionals coachten alle leerlingen (en hun mentoren: dank voor de prettige samenwerking!) in het maken van een werkstuk met als overkoepelend thema: ‘Wat betekent Vrij Zijn voor jou, in 2019?’
Ilse, Dagmar, Kiki en Hanneke deden elk hun eigen ding, natuurlijk wel vanuit de Marres-filosofie dat cultuur, identiteit en zintuiglijke waarneming bij elkaar horen als eten, drinken en ademen.
Er werd getekend, geschreven en gepresenteerd, met aan het einde van de dag een enorme hoeveelheid aan ontroerende, sterke, lieve en grappige resultaten. Elke workshop begon met een uitleg/presentatie van het jongerenplatform Eye-I. Een deel van de werkstukken is -uiteraard met toestemming van de leerlingen- toegevoegd aan het platform, dat hiermee weer mooier en sprekender is geworden. Leerlingen die meewerkten door hun oog te ‘doneren’: bedankt!
Na deze volle en geslaagde dag werd een ander spannend moment voorbereid: Ilse gaat morgen naar Amsterdam, om daar ‘De onzichtbare collectie – fase twee’ te presenteren aan de jury van de Museumeducatieprijs. Dat dit project genomineerd werd is natuurlijk al een fantastische opsteker en bevestiging dat we goed bezig zijn, maar een geldprijs in de wacht slepen is natuurlijk nóg beter! Als Marres in de prijzen valt, kunnen we met het project letterlijk en figuurlijk grenzen oversteken.
Voor de afdeling educatie een zomerstop inlaste, werd hard gewerkt aan de inzending voor de Museumeducatieprijs. De museumeducatieprijs, een samenwerking tussen de museumvereniging en het ministerie van OC&W, wordt jaarlijks uitgereikt aan een project dat een sterke educatieve samenwerking tussen musea en scholen laat zien.
Marres is afgelopen schooljaar in samenwerking met Mediamatic en de Montessorischool in Maastricht, aan de slag gegaan met een vervolg van De Onzichtbare Collectie . De pilot die gedraaid werd, smaakte naar meer. Verdere samenwerking werd gezocht, het plan werd concreter. Ter uitleg een fragment uit de aanvraag:
In de Onzichtbare Collectie beschrijven kunstprofessionals hun favoriete kunstwerk in een podcast om blinden en slechtzienden toegang te geven tot kunstwerken die voor hen visueel onbereikbaar zijn. Iedere spreker heeft zelf een kunstwerk geselecteerd en spreekt over een persoonlijke ervaring. Wat voelen, ruiken, fantaseren of horen zij als ze aan dit kunstwerk denken? Met het huidige project wil Marres de Onzichtbare Collectie uitbreiden naar een tweede fase waarin niet de professional, maar het publiek vertelt. Hierbij is expliciet gekozen voor basisschoolleerlingen (in combinatie met een aantal andere groepen). De onbevangen blik van jongere kinderen is verfrissend voor anderen. Daarnaast is het belangrijk voor opgroeiende kinderen om te leren beschrijven en stil te staan bij hun eigen waarneming en de belevingswereld van anderen.
Doordat de verhalen via podcasts worden gedeeld, is het project niet plaatsgebonden. Hierdoor ontstaat een archief van verhalen, met kunst en cultuur (en de zintuiglijke beschrijving ervan) als bruggenbouwer tussen verschillende culturen, leeftijden en achtergronden. Door kinderen te koppelen aan uiteenlopende doelgroepen, worden nieuwe verbindingen gelegd die kinderen mee kunnen nemen in hun toekomst. Daarnaast wordt een archief van persoonlijke, gevoelsmatige ervaringen gebouwd, dat openbaar toegankelijk is. Leerkrachten kunnen vanuit dit archief een eigen invulling geven aan thema’s als identiteit, cultuur, maatschappij, taal en geschiedenis.
De nominatie an sich is natuurlijk al een geweldige opsteker! Op 18 september (ja, dat is precies op de twintigste verjaardag van Marres!) mag Ilse het plan persoonlijk gaan presenteren. Als we de prijs winnen, kunnen we zelfs over de grenzen heen (Mediamatic heeft bijvoorbeeld ook connecties in Suriname en hoe mooi zou het zijn als we ook daar dit project kunnen gaan uitvoeren?) en hebben we alle middelen die nodig zijn om een prachtig archief aan te leggen van verhalen over indrukwekkende kunst- en cultuurervaringen. Een teaser kun je bekijken via deze link.
Terwijl zo’n beetje iedereen die niét op zonvakantie is ligt te smelten onder de parasol of zelfs binnen zit, wordt achter de schermen gestaag doorgewerkt aan het nieuwe programma van Marres.
Op 4 augustus is de finnisage van The Floor is Lava, met boekpresentatie. Voor dit event en meer: zie de vernieuwde homepage van Marres.
Na de finnisage wordt het huis weer teruggebracht in de oude staat, in afwachting van de volgende metamorfose. Nu het programma steeds duidelijker wordt, zijn we bij educatie volop bezig met het ontwikkelen van nieuwe invalshoeken voor onze rondleidingen en workshops. Deze nieuwe invalshoeken worden natuurlijk deels ingegeven door de aard van de verschillende nieuwe tentoonstellingen en performances. Tijdens Motus Mori is het huis zijn normale zelf, als decor voor de bewegingen van de dansers van Katja Heitmann. Leerlingen worden uitgenodigd bewegingen te ‘doneren’ aan de dansers, of observeren de bewegingen van anderen. Sta jij wel een stil bij hoe je staat, loopt, zit of ligt?
In The Waves, worden geluiden en ruimtes in en met elkaar verweven en worden leerlingen uitgedaagd om geluid op een heel nieuwe manier te ervaren en benaderen. Daarnaast wordt er een nieuw Premium programma gestart, krijgen de jongeren die graag vrijwillig voor Marres werken meer invloed, gaan we uiteraard weer een jongerenproject organiseren en blijven we projecten als Eye-I verder ontwikkelen en uitbreiden.
De samenwerking met scholen wordt verder uitgebreid: Marres Educatie is nauw betrokken bij het grote project ’75 jaar vrijheid’, dat vanaf september langs vele middelbare scholen in Limburg zal trekken.
Kortom.. wij wensen iedereen in het onderwijs nog een paar weken heerlijke welverdiende rust en vertellen jullie na de zomervakantie graag uitgebreid over wat we leerlingen en jongeren komend jaar te bieden hebben in ons educatieve programma!
Afgelopen donderdag kwamen behalve de leerlingen van Stella Maris, ook een aantal leerlingen van het Maartenscollege langs. Terwijl de jongere kinderen van Stella Maris door de tentoonstelling werden geleid, gaven de leerlingen van het Maartenscollege als echte professionals onverstoorbaar hun presentaties voor het vak tekenen. De naam van het vak doet de inhoud tekort: ’tekenen’ betekent naast daadwerkelijk zelf een eindwerk creëren (waarbij tegenwoordig heel veel technieken zijn toegestaan) ook behoorlijk pittige (en vooral interessante!) kunstgeschiedenis en kunstbeschouwing. De theorie raakt vaak aan vakken als maatschappijleer en filosofie: de beeldende kunst is per slot van rekening een afspiegeling van en/of reactie op de maatschappij.
Leerlingen VWO krijgen een eindcijfer dat ongeveer 50/50 verdeeld is over theorie en praktijk. Wie niet heel goed kan tekenen maar wel heel goed is in het beschrijven en analyseren van kunst en kunstperiodes, kan dus net zo’n goed punt halen als die ene supergetalenteerde kunstenaar in de dop die niet graag in de boeken zit.
Afgelopen donderdag heeft een aantal leerlingen in elk geval weer een goed cijfer gehaald voor de theorie: het geven van een presentatie direct bij het betreffende kunstwerk is natuurlijk ook heel wat aansprekender dan op school bij het digibord!
Wil je jouw leerlingen ook de mogelijkheid van een presentatie bij Marres geven? Neem dan voor meer informatie contact op met Ilse van Lieshout.
Voor het eerst in lange tijd had ik dit weekend geen verplichtingen buiten de deur. En het was ineens lente. Drie keer raden wie er om aandacht riep 😉
Maar goed. Vandaag was het weer gewoon maandag en kennelijk hadden meer mensen de afgelopen dagen van de zon genoten en maandagochtend gedacht: ‘Oeps, ik moest nog…’ Tegen de middag waren mijn mailbox en app ontploft en daar had ik natuurlijk helemaal geen rekening mee gehouden. Want ik zat zelf ook zaterdag en zondag in de schommelbank bij de vijver te kijken of er al salamanders wakker waren, of met mijn vingers tussen de varens om bij het afknippen van dood blad niks nieuws te raken, of met een schaartje en een grote zak bij de teunisbloemen om nog meer zaadjes te verzamelen voor ik ze wegknipte, of.. Nouja. Zo’n wilde tuin houdt je wel van de straat. En de hond was er dus we moesten ook nog even het bos in.
En nu is het alweer bijna bedtijd want er komen een paar drukke weken aan, waarin ik ook weer eens voor de klas mag. Dus dit blogje gaat over waarom ik nu niet echt aan een blogje toe kom. Maar ik heb wel wat anders: een verzoek om een handtekening voor één van de mooie dingen die op stapel staan:
Samen met Stichting de Vrolijkheid en een aantal middelbare scholen, gaat er 23 februari een jongerenproject van start in Marres. Zes zaterdagen werken deze jongeren, die elkaar pas de 23e leren kennen en verschillende talen spreken, samen aan een kunstproject. Dit project start vanuit de thematiek van de tentoonstelling en staat qua financiering los van de grote crowdfund. Eén subsidie staat of valt met de mening van het publiek. Jouw stem kan het verschil maken! Kost niks, alleen een paar minuutjes van je tijd. Inlog via FB gaat het snelst/makkelijkst heb ik me intussen laten vertellen. Je krijgt verder geen mails, het inloggen is alleen om valse stemmen te voorkomen.
Marres, Huis voor hedendaagse Cultuur, is een presentatie-instelling in hartje Maastricht, met een prachtige stadstuin en aangrenzend restaurant. In het huis is geen vaste collectie maar zijn wisselende tentoonstellingen waarbij de kunstenaar(s) en/of curator(en) het hele huis tot hun beschikking krijgen en met ondersteuning van Marres mogen inrichten. Marres werkt vanuit het idee dat alle zintuigen aangesproken/ontwikkeld moeten worden, daarnaast is Marres een plek waar jonge kunstenaars en curatoren vrij kunnen experimenteren om hun beroepspraktijk te ontwikkelen.
In Marres wordt momenteel hard gebouwd aan een tentoonstelling waarbij het hele huis onherkenbaar veranderd gaat worden. Sander Breure en Witte van Hulzen maken een multidisciplinaire totaalervaring in het huis, waarbij de bezoeker onderdeel wordt van de installatie.
Het onderliggende thema van ‘The Floor is Lava’ is: ‘Wie zijn wij in deze snel veranderende wereld? Wat maakt jouw identiteit en hoe verhoud jij je tot je eigen lichaam en dat van anderen?’. De productiekosten zijn aanzienlijk: er zijn veel materialen, apparaten en kunstprofessionals (zoals bronsgieters) nodig. En daarvoor is een crowdfund opgestart. Koop bijvoorbeeld nu alvast je toegangskaartje, je wil deze tentoonstelling niet missen en zo help je bij het realiseren ervan. Win-win 🙂
